O Boże rodzę!!!

Wtorek 07/12/2010  na świecie pojawił się chłopiec z ciemnymi włoskami, który sprawił, że mój świat stał się piękniejszy.....

Ale niestety poród, który trwał ponad 20 godzin był najgorszym koszmarem w moim życiu. I niech mi tu ktoś napisze że po jakimś czasie się zapomina. Jasne...
Właśnie ciężki i długi poród jest jednym z głównych powodów, że nadal wzbraniam się, aby mieć drugie dziecko.
Nie będę Wam pisać, że ciąża moja była fantastico. Fakt nie miałam żadnych komplikacji, jednego dnia tryskałam energią, drugiego spałam lub witałam się z moim "przyjacielem" klozetem . I mimo spuchniętych nóg ciąża wg mnie jest Pikusiem w porównaniu z porodem.
Skurcze porodowe zaczęły się u mnie w niedzielę wieczorem. Niby na lighcie ten cały proces odczuwałam niestety już tego dnia nie mogłam zasnąć. Przetrwałam noc i z nadzieją, że następnego dnia dziecko me przyjdzie na świat poszłam do lekarza. Ten jednak uważał, że jest ok, że skurcze są zbyt słabe, aby mnie zostawić w szpitalu. Powiedziano mi bye, bye przyjdź za tydzień. Mimo większego bólu wróciłam do domu. I.... po kilku godzinach zaczęło się. Co ja będę ściemniać. Ból nie do opisania. Rozryczana zażądałam, aby chłopina zawiózł mnie na porodówkę. Trafiłam do szpitala z takim bólem, że myślałam iż w 3 minuty dziecko swe urodzę. A tu lipa. Przebrali, zbadali i z zakrwawionej koszuli czekałam na miejsce w fabryce dzieci. A potem znów badali,  położyli na porodówkę i sobie poszli. I tak przez kilkanaście godzin badanie, sprawdzanie....hmmm rozwarcia, krzątanina studentów (czułam się jak królik doświadczalny- wiem, że miałam prawo odmówić oględzin studentów, ale tego dnia miałam to głęboko...chciałam tylko urodzić, chciałam, żeby przestało boleć)....niestety po kilkunastu godzinach nie zapowiadało się, abym urodziła. Mąż dzielnie znosił moje "qr....a co ty mi zrobiłeś", głaskał, masował, podawał wodę, którą i tak wymiotowałam. Około 15ej godziny odeszły mi wody, wszyscy z nadzieją...jupi wreszcie urodzę. Jednak po 20 godzinach przy 7 cm rozwarcia nadal nic nie szło. Zapadła decyzja "może się nadal pani męczyć lub zabieramy panią na cesarkę" . Nigdy w życiu nie podjęłam tak szybko decyzji chociaż nie obyło się bez płaczu ( miałam do końca nadzieję, że urodzę naturalnie). A tu zonk.
Cesarka no cóż. Czułam się jak świnka, którą rozpruwają. Zdrętwiałe ciało mnie przerażało, spoglądanie na zegar sprawiało, że myślałam, że dostanę zawału. Liczyłam minuta po minucie modląc się "Boże niech wszystko będzie dobrze", aż w końcu usłyszałam płacz. I kamień spadł mi z serca. Od tej pory wiedziałam, że moje szczęście to ten mały chłopiec, który właśnie za kilka dni kończy 4 lata

p.s. oszczędziłam wam drastycznych opowiastek o porodzie.  Kto tego doświadczył ten wie, że wcale ta porodówka nie jest taka kolorowa jak opowiadają i że nie da się zapomnieć po pewnym czasie tego bólu. Sorry memory ja nadal pamiętam