DIY- maszyna moja miłość, moja pasja :)

Kiedy ponad roku temu zakupiłam maszynę do szycia- nigdy przez myśl mi nie przeszło, że coś uszyję. Zakup tego sprzętu oczywiście był chwilową zachcianką mamy, która wmawiała mężowi, że będzie szyć. Oczywiście, gdy te cacko miałam w swoim domu- wypróbowałam i o mało matka palec by straciła (pfu, pfu).

Były próby - te gorsze i te lepsze, ale jakoś nie potrafiłam rozgryźć tego sprzętu.

A może mi się nie chciało :) Ale po pół roku kurzenia w szafie postanowiłam zrobić z niej użytek i zaczęłam obszywać wszystko co się dało. Jednak to nie było to- zamiast szyć prosto- szyłam zygzakiem jakbym nie wiadomo co wypiła i ile lub miała niezłego zeza..... . Chyba najważniejszym przełomem w moim szyciu (jeżeli w ogóle można to tak nazwać) było zobaczenie u mamy-grandy poduszek w kształcie chmurek. Jak mi się oczka zaświeciły- oj i to bardzo. Więc mówię sobie- weź się kobieto w garść - maszyna nie gryzie,a zobaczysz może ci się spodoba i zostaniecie przyjaciółkami. Z wołałam naradę rodzinną, w której postanowiłam,że zakładam team z mężem i razem będziemy kombinować. Pierwszą rzeczą, którą postanowiliśmy uszyć razem lub raczej obszyć były zasłonki do domu. Uff wygraliśmy. Po jakimś czasie wymyśliłam sobie, żeby ozdobić ścianę mego szkraba girlandą. Mąż mój drogi troszkę kręcił nosem, ale pomagał mi dzielnie :) I znów osiągnęliśmy mały sukces. Przez moment dałam spokój z maszyną, ale tylko przez moment. Synuś nasz kochany powiedział, że chce namiot. Głowiliśmy się z namiotem- kupić, nie kupić. Czy to ma sens. Jednak nadal po głowach nam chodził ten namiot. Przez chwilę pomyślałam o uszyciu, ale mówię sobie- kobieto nie rób tego szkoda twoich nerwów. Syn co jakiś czas wspominał o namiocie. Pomyślałam dobra uszyjemy szkrabowi - będziemy mieć frajdę, że znów coś zrobiliśmy i że nie poszliśmy na łatwiznę. Od dawna podobał mi się namiot tipi, ale nie miałam pojęcia co z czym się je.

Oczywiście pomocną dłonią okazał się blog mamy-grandy. Ta wspaniała kobieta krok po kroku  pokazała jak się ten namiot się robi. W jednej chwili myślałam prościzna, ale tak nie było. Oj uwierzcie mi na słowo- że tipi mimo prostej konstrukcji nie jest tak łatwo stworzyć. Team się rozpadał, rozwód wisiał w powietrzu- jednak koniec końców zrobiliśmy nasz namiot. Mimo, że nie jest idealny i jeszcze nie do końca dokończony -jesteśmy z niego dumni. Ile f...ów poleciało, ile nerwów bo tu coś źle obszyłam , tu mężulo coś źle zaznaczył. Ale warto było- uśmiech Piotrusia z namiotu bezcenny :) Ale to  oczywiście matce nie wystarczało. Kiedyś mimochodem wspomniałam, że kiedyś zrobię dla Piotraska spodnie. Wiecie co - mam coś takiego, że jak sobie coś ubzduram w tej głowie muszę to zrobić. I żadne argumenty do mnie nie dochodzą. Nie wiem czy to dobrze, ale co tam :) Więc kiełkująca myśl o spodniach była tak ogromna, że widziałam swoimi oczyma wyobraźni jak młody w tych portkach śmiga. Przypadkowo na allegro znalazłam materiał - typowy do dresów (wtedy dowiedziałam się, że taki materiał łatwo u nas kupić). Podzieliłam się z tą informacją z moim zespołem czyli mężem i od razu to załapał- mówi dobra -szyjemy. Kupiłam materiał w pasmanterii za śmieszną sumę bo 17 zł plus nici oraz gumkę. Za wszystko zapłaciłam 22 zł (radość) :) Zabraliśmy się do szycia- wieczorem bo wtedy mamy czas. Co ja tu będę wam dużo pisać. Mamy kilka par spodni z szerokim krokiem- więc bardzo łatwo nam było wykroić portki. Maszyna zrobiła - "bzyk, bzyk" i w 1,5 godziny stworzyliśmy nasze i mam nadzieję, że nie ostatnie spodnie :) I kolejny raz dumni rodzice stwierdzili, że warto się pomęczyć, warto próbować. No i się zaraziliśmy tym bakcylem do naszej maszyny, która mam nadzieję jeszcze nam posłuży :)

spodnie: DIY minimanlife

t-shirt: zara + DIY minimanlife